Wigilia to chyba najwspanialszy dzień w roku. Z niecierpliwością wyczekują go dzieci, ale i osoby starsze. Tak właśnie było w naszym DPS-ie. Jadalnia już od 13. wypełniała się mieszkańcami domu. Wszyscy odświętnie ubrani, panie z pięknie ułożonymi włosami, panowie pod krawatami. Na wielu twarzach autentyczny uśmiech, gdzieniegdzie ktoś ociera łzy. Pani Helena wita mnie jak zawsze serdecznie i szepcze ukradkiem: - Proszę trzymać za mnie kciuki, bo będę czytała Ewangelię. Personel ciągle wprowadza na salę kolejnych domowników, wielu wjeżdża na wózkach inwalidzkich. Przy pianinie zasiadł pan Piotr, organista w kaplicy i zaczęły płynąć piękne, dobrze znane kolędowe nuty. O 13.30 głos zabrała Pani Dyrektor, powitała wszystkich zebranych a szczególnie pozdrowiła tych, dla których to pierwsza wigilia na Grzonki: - Blisko 60. osób zasiada do naszego wigilijnego stołu po raz pierwszy. Życzę, abyście czuli się jak u siebie. O głos zostali następnie poproszeni politycy, po których modlitwy rozpoczął ks. Jan Tomaszewski. Mnie w udziale przypadło błogosławieństwo opłatków i świąteczne życzenia. I tak nastała chwila wzajemnej życzliwości. - To moja trzecia wigilia w tym domu. Życzę księdzu dużo zdrowia! - mówi uśmiechnięta od ucha do ucha staruszka. W międzyczasie na stołach pojawił się barszcz z uszkami i zupa grzybowa. - Na naszych stołach są potrawy z kuchni polskiej, śląskiej i wschodniej - zdradza Dyrektorka. Wszystkim bardzo smakuje, to widać, ale i słychać stukanie łyżek. Chwilę potem podano drugie danie: rybę, ziemniaki i kapustę z grzybami. Potraw było conajmniej dwanaście, nie zdołałem policzyć wszystkich. Wzmocnieni posiłkiem wszyscy zaczęli kolędować, niestety musiałem opuśić rozśpiewaną salę, może jeszcze ktoś czeka przy konfesjonale...